हात्ती नै पल्टाउँन सक्ने ज्यानदार बलमान पहिलो पटक गाडी चढेर परदेश हिंडेछ । पर्याप्त पैसा नभएकाले उसले सीट पाएन । उसकालागि उपयुक्त बस्ने ठाउँ ड्राइभर छेउको बोनेट मिल्यो । बले
धेरै वर्षपछि कलेजका साथीहरुको भेट भएछ । तीमध्ये कलेज पढ्दा केहीमा पनि अब्बल नभएको टेकबहादुर पनि सामेल थियो । को कस्तो छन्, के गर्दै छन्, आदि इत्यादी कुराहरु भैरहेको थियो
गाउँमा एउटा मरेको हात्तीलाई हेर्दै रोहन रोएर बसेको देखेपछि……… बटुवा : किन रोएको बाबु ? रोहन : हात्ती मर्यो, त्यसैले ! बटुवा : यसलाई तिमीले पालेको थियौ ? रोहन : हैन,
त्यो दिन प्रनिशले स्कुल पुग्न अलि ढिला गरेछ । एसेम्ली सकेर ९ कक्षाका विद्यार्थीहरु पंक्तिबद्ध भएर आफ्नो कक्षातिर हिँडीरहेका थिए । त्यहीबेला सरिता मिसले प्रनिश स्कुलको गेटभित्र छिरेको देखिन् र
डाक्टर : ( सुत्केरीसंग ) तपाईं बच्चा जन्मिँदा बच्चाको बुबालाई नजिकै देख्न चाहनुहुन्छ ? सुत्केरी : चाहन्न डाक्टर सा’ब, मेरा पतिले वहाँलाई मन पराउनुहुन्न ! ============================================================ श्रीमान : ‘हिजो
प्रेमी : ‘तिमी मलाई कतिको सम्झिन्छ्यौ भन त ?’ प्रेमिका : ‘जब मेघ गर्जिन्छ, बिजुली चम्किन्छ अनि पानी पर्छ सधैं तिमीलाई नै सम्झिन्छु ।’ प्रेमी : ‘ए मैले बुझें, मसँग भएको तिम्रो
रोहन र उनकी श्रीमतीबीच वाकयुद्ध हुँदैगर्दा…….. रोहन : ‘म यो श्रीमान् पदबाट राजिनामा दिन चाहन्छु !’ श्रीमतीले जवाफमा भनिन् : ‘बैकल्पिक ब्यबस्था नहुन्जेल पदमा रहिरहनु होला !’ ======================================== रोहन : ‘बुबा,
गुरु : ‘मेहनत र विश्वासले काम गरे ढुङ्गाबाट पनि पानी निकाल्न सकिन्छ ।’ शिष्य : ‘म त फलामबाट पनि पानी निकाल्न सुक्छु गुरु !’ गुरु : ‘कसरी शिश्य भन त
रोहन : ( रोशीकासँग ) ‘म तिमीलाई मन पराउँछु, मसँग प्रेम गर्छ्यौ ?’ रोशिका : ‘म पनि मन पराउँछु, तर …’ रोहन : ( खुशी हुँदै ) ‘भन न तर
आमा : छोरी, यस पटक चाँही सोच्नु पर्छ है, मंसिर लाग्न आँट्यो । छोरी : अस्ति नै सोचि सकें, धन्दा नमान्नु । आमा : आहा ! के सोच्यौ भन त