‘मेरो नाम सिके, मेरो काम सिके, हिट हुवा मातृभूमीको गाली दिके ना माफी मागा, ना माफी मगाया फिर भी पिएमजीने गले लगाया !’ उपरोक्त गविता डा. सिके कराउतले कराएका हुन् ।
एकजना ब्यापारी विरामी भएर आस्पतालको शैयामा मृत्यु पर्खिरहेका थिए… विरामी : ‘मेरी बुढी खोइ ?’ बुढी : ‘म यहाँ छु ।’ विरामी : मेरी छोरी कहाँ छिन् ? छोरी :
हवल्दार : (इनिस्पेक्टरसँग) ‘हजुर, मैले एक ट्रक रक्सी समाते, यस पछि के गरौं सा’ब ?’ इन्सपेक्टर : ‘अब एक ट्रक सोडा र एक ट्रक लोकल कुखुरा पनि समात !’ नरेश
दिनेश : (लोचनसँग) ‘बैकहरुले काउन्टर अगाडी कुर्सी राख्छन् किन ?’ लोचन : ‘ग्राहकहरुलाई आराम दिन !’ रोशन : हैन !, ग्राहकको टायम किल् गर्न !’ शिक्षक : सोहन,
बाबु : (नर्सरी पढ्ने आफ्नो बच्चासँग) ‘न रोउ छोरा, बाघको बच्चा कहिल्यै रूँदन !’ बच्चा : ‘बाबा, बाघको बच्चा कहिल्यै स्कुल पनि जाँदैन नि !’ प्रहरी : ‘आमा, तपाईँ
सिके र सरकारले संझौता गरेका छन् तर संझौतामा के छ ? त्यो उनिहरुलाई नै थाहा छ कि छैन ? मलाई थाहा भएन । किनभने सम्झौताको मसी सुक्न नभ्याउदै काठमाण्डौको सदनमा
बाबु : ‘छोरा, तिमीलाई कस्ती पत्नी मन पर्छ ?’ छोरो : ‘चन्द्रमा जस्ती बुबा, जो रातमा, आओस् प्रभातमा जाओस् !’ डाकाले क्यासियरलाई बाँधेर बैंक लुटे । जब उनीहरु पैसा लिए
महामहिम राष्ट्रपतिले पोखरामा लिफ्टको उद्घाटन गर्नुभयो । यो अपाङ्ग र जेष्ठ नागरिकको सहजताकालागि बनेको हो । हुण्डाई मोटर कम्पनी र लक्ष्मी ग्रुपले यसको खर्च गरेको हो बिकास हुनु राम्रो हो।
गुरु प्रसाद मालिक्नीले कामदार कान्छीको सातो खाईन् – “तँलाई मैले हिजै भन्या थिएँ, आज म ‘श्रमिक महिला अधिकार गाेष्ठी’मा जानुछ, कपडा धोई दे भनेर ! खै धोएकी ?” कान्छीले
-मनोज गजुरेल- ‘बच्चा भएर पनि हाँस्ने हो ?’ अग्रजहरूको यो भनाइ सुन्दा यस्तो लाग्छ— हाँस्न पाउनु ‘बूढा’ हरूको मात्र अधिकार हो। बच्चाले रुन मात्रै पाउँछन् ! तर, सत्य के हो