प्रकाशित मिति: 29 July, 2018 4:15 pm

एकजना कवि थिए, उनको नाम छबि थियो
वीररस उनको बिधा थियो, सत्यरस हबि थियो,

सिर्जनाशक्ति धेरै भएर होला, ठाउँ कुठाउँ देखिन्थे,
कैले नालीमुनी हुन्थे, कहिले सालीमाथि नै भेटिन्थे ।

एकदिन रेल बनेर आउँदै थिए,
साइरनसंगै गजलपनि गाउंदै थिए ।

अकस्मात यौटा गहिरो खाल्डोमा खसे,
जहाँ कहिल्यै पुग्दैनथ्यो घाम अर्थात् रवि
कविजीको यही महान् कृत्य पछाडी,
भन्न थालियो,
‘जहाँ पुग्दैनन् रवि, त्यहां पुग्छन् कवि ।’